Róże w wazonie

Jeden z najwybitniejszych malarzy polskich, jedyny polski przedstawiciel w grupie Pont Aven. Kształcił się w Paryżu, w Académie Julian i Academie Colarossi (1888-1890). W roku 1888 poznał Gauguina i malarzy z jego kręgu. W latach 1896-1906 na stałe mieszkał w Le Pouldu wśród malarzy z "Grupy Pont Aven". W okresie od 1905 do 1910 r. przebywał w Krakowie i Warszawie. W 1910 r. wrócił na stałe do Francji. Większą część twórczego życia spędził we Francji.
Ślewiński był jednym z najbardziej konsekwentnych kontynuatorów malarstwa stworzonego przez Gauguina i Szkołę z Pont Aven. Malował pejzaże, portrety, martwe natury i kwiaty komponowane płasko i dekoracyjnie, odznaczające się delikatną fakturą i specyficznym dla artysty ciemnym, fioletowo-błękitnym kolorytem.
Ze szczególną troską i wirtuozerią malował kwiaty. Specyficzny dla artysty typ przedstawienia, pozostając ogólnie wierny naturze, drogą eliminacji detalu oraz skrótów perspektywicznych doprowadził do transpozycji, którą polski krytyk określił jako "syntezę materialną i psychiczną".
Kwiaty u Ślewińskiego - jak wielokrotnie zauważali krytycy - traktowane są syntetycznie, wyrazowo, nastrojowo, tak jak może być traktowana indywidualność portretowanej osoby. Właśnie te cechy sprawiły, że malowane przez artystę bukiety zyskały miano "portretów kwiatowych". Zaprzyjaźniony z artysta Jan Kasprowicz tak pisał o powstających w pracowni Ślewińskiego przedstawieniach kwiatów:
"A pańskie kwiaty! te maki, te anemony, te słoneczniki. To nie doskonałe fotografie rzeczy, które żyły, ale zgasły z chwilą gdy się znalazły na kliszy, to wiecznie żyjące indywidualizmy, zadziwiające nie tylko techniką, ale przede wszystkim melancholijną muzyką Pańskiej duszy".
"Polska historia sztuki wpisała jego nazwisko w orbitę artystów Młodej Polski. Od 1889 do 1916 Ślewiński jest bowiem w pejzażu sztuki młodopolskiej ciągle obecny przez udział we wszystkich ważniejszych wystawach w Warszawie, Lwowie i Krakowie. (...) Światowa historia sztuki widzi w Ślewińskim artystę polskiego pochodzenia, wyrosłego na kulturze francuskiej, związanego przyjacielsko i artystycznie z Gauguinem i jego międzynarodową grupą w Bretanii, jedynego słowiańskiego członka Szkoły Pont - Aven, piewcę morza, krajobrazu i miejscowych typów Bretanii. Kocham Polskę i Gauguina - zwykł mawiać Ślewiński. Tym paradoksalnym skrótem określał etniczną i emocjonalną spójnię z krajem, który był mu dany z racji urodzenia oraz własny, przez siebie wybrany program estetyczny. Z fuzji tych dwóch wartości kulturowych powstała wartość trzecia, którą jest oryginalna, zarówno na polskim jak i na francuskim gruncie, twórczość malarska Władysława Ślewińskiego" (Wł. Jaworska, Władysław Ślewiński, Warszawa 1991).