Kwiaty w wazonie

Jan Kasprowicz pisał o martwych naturach Ślewińskiego: "A pańskie kwiaty! Te maki, te anemony, te słoneczniki. To nie doskonałe fotografie rzeczy, które żyły, ale zgasły z chwilą, gdy się znalazły na kliszy, to wiecznie żyjące indywidualizmy, zadziwiające nie tylko techniką, ale przede wszystkim melancholijną muzyką pańskiej duszy". Chociaż kilka tropów obecnych w - krótkiej przecież - wypowiedzi poety pozwoliło by na zbudowanie szeregu niezależnych interpretacji (Kasprowicz odwołuje się zarówno do tzw. "sprawczości rzeczy", figury ars longa vita brevis, psychologizmu, czy problemu związków fotografii ze sztukami plastycznymi), niewątpliwie najbardziej znamiennym jest wykorzystanie kategorii melancholii. Poeta zobaczył w obrazie Ślewińskiego nie tylko przedmioty, ale także nastrój. Nie wynika to zapewne z chęci upoetycznienia obrazu post factum, ale raczej z przyjacielskiej relacji jaka łączyła Kasprowicza ze Ślewińskim. Poeta, znając artystę prywatnie mógł stwierdzić, że wyraz jego prac i osobowość ich autora są ze sobą organicznie połączone. Na melancholijne wyciszenie, bezczasowość, czy wygaszenie malarstwa artysty zwracali na przełomie XIX i XX wieku uwagę również inni, luźniej związani ze Ślewińskim krytycy. Działo się tak zapewne ze względu na stosowanie przez malarza specyficznych środków formalnych. Obok typowego dla szkoły Pont-Aven syntetyzmu była to przede wszystkim nasycona kolorystyka. Wysoko cenił ją m.in. Gauguin ("pamiętaj, Ślewiński, nie wychodź nigdy ze swojej ciemnej gamy!" - miał powiedzieć kiedyś do Ślewińskiego (W. Jaworska, "Władysław Ślewiński", Warszawa 1991, s. 87). Ciemne tony kładzione przez artystę na płótnie o charakterystycznych grubych splotach pozwalały mu uzyskać rzadko spotykaną we francuskiej sztuce tego czasu maniera tenebrosa. Ten sposób malowania jest typowy dla wczesnych, paryskich i bretońskich kompozycji artysty z lat 90. XIX wieku. Na swoich płótnach Ślewiński działał wbrew recepturom dawnych mistrzów, twórców martwych natur z Holandii i Flandrii. Artysty nie interesowało bowiem ani oddanie blików światła na soczystych owocach, ani miękkości płatków kwiatów czy po prostu materialności przedmiotu. przedmioty ujęte (w myśl zasad postimpresjonizmu) w sposób syntetyczny nie mają łudzić widza swoim realizmem. Ślewińskiemu można przypisać za to pozornie banalną, ale w końcu XIX wieku rewolucyjną myśl Maurice’a Denisa: "Obraz jest przede wszystkim powierzchnią płaską, pokrytą kolorami w pewnym określonym porządku". Na tle innych powstałych w maniera tenebrosa martwych natur Ślewińskiego, prezentowany obraz wyróżnia się śmiałym operowaniem kontrastami.
Jeden z najwybitniejszych polskich postimpresjonistów. Urodził się w ziemiańskiej rodzinie. W 1875 rozpoczął studia rolnicze z zamiarem gospodarowania w ojcowskich majątkach. Uczęszczał też krótko do Warszawskiej Szkoły Rysunkowej Wojciecha Gersona. W 1888 roku wyjechał do Francji. Tam związał się ze szkołą Pont Aven i kręgiem Paula Gauguina. Studiował w paryskiej Académie Colarossi w latach 1888-1890. W 1905-1910 przebywał w Krakowie, Poroninie, Lwowie i Warszawie, gdzie otworzył prywatną szkołę malarstwa. W 1908-1910 był profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Malował pejzaże (głównie morskie), kwiaty, martwe natury i portrety.


Podatki i opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.