Kazimierz, 1905 r.

Prezentowany obraz jest jedną z pierwszych prac należących do niewielkiego cyklu pejzaży wyobrażających Wisłę w okolicach Kazimierza Dolnego. Artysta pracę nad nimi rozpoczął w 1905 roku, zaraz po swoim powrocie do kraju, i kontynuował aż do roku 1910, a właściwie i w kilka lat później. Wiadomo bowiem, że niektóre kazimierskie obrazy Ślewiński wykańczał już w Paryżu (np. "Targ w Kazimierzu"). Długi czas pracy nad studiami z natury nie powinien w przypadku Ślewińskiego dziwić. Artysta niewiele miał wspólnego z impresjonistycznymi plenerami. Znany był z długich przechadzek, wielogodzinnego wpatrywania się w motyw i studiowania natury w skupieniu. Krytyka porównywała niekiedy specyficzną materialność jego płócien, zamazanie jakichkolwiek śladów pędzla do sztuki Chardina.
Warto wspomnieć tutaj o trzech innych pracach artysty pochodzących z tego samego pleneru w 1905 roku: "Ujście rzeki", "Wisła" i "Piaszczysta rzeka". Wszystkie te krajobrazy znajdowały się w kolekcji artysty, a po jego śmierci zatrzymała je wdowa, Eugenia Ślewińska. Choć fizycznie kazimierskie pejzaże Ślewińskiego aż do lat 80. pozostały we Francji, znane były polskiej publiczności z reprodukcji, m.in. w "Sztukach Pięknych". Krajowa krytyka widziała w nich przede wszystkim przywiązanie do rodzimego krajobrazu i swoisty wyraz patriotyzmu (Czyżewski pisał w 1928 roku, że Ślewiński wrócił do Krakowa, bo "żarła go tęsknota za krajem"). Bardziej złożony obraz polskiego okresu twórczości Ślewińskeigo przedstawiła Władysława Jaworska: "Swoje Tahiti Ślewiński znalazł w Bronowicach i Poroninie. Po nie przyjechał. Jeśli chodzi o pejzaże, to w całym dorobku Ślewińskiego powstanie ich najwięcej w czasie niepełnych pięciu lat pobytu artysty w Polsce. Temu ilościowemu wzrostowi polskiej ikonografii krajobrazowej towarzyszy ciekawe zjawisko. Artysta zazwyczaj w swej sztuce opanowany, 'z dystansem', ascetycznie zamknięty na wszelkie emocje, czy byłaby to radość czy smutek, groteska czy patos - 'odsłania się' uczuciowo w swych polskich pejzażach. (...) W Kazimierzu [powstają] krajobrazy panoramiczne z dalekim widokiem na Wisłę. Nowe motywy, nowe problemy. W porównaniu z nizinnym krajobrazem bretońskim pejzaż polski - i ten w górach, i ten w Kazimierzu - jest bogatszy, bardziej zróżnicowany, a Ślewiński tak podda się jego urokom, że zapragnie bez skrótów i transpozycji mieć go na płótnie. (...) Powstają pejzaże - głównie z motywem ruin nad Wisłą - z ostrym, jaskrawym, rzec by się chciało fowistycznym kolorycie. (...) Choć pobyt w Polsce nie ułożył się na dłuższą metę i w 1910 r. Ślewiński powrócił, już tym razem na stale, do Bretanii, "okres polski" przyniósł ilościowo i jakościowo cenne pokłosie, a przy tym wycisnął nieuchwytne piętno na dalszej twórczości Ślewińskiego. Jego obrazy stały się jaśniejsze, bardziej otwarte, "ponad-czasowe".
Był więc Ślewiński artystą polskim czy francuskim? (...) Przeprowadzenie własnych, choćby skrótowych analiz, przytoczenie wypowiedzi zarówno przyjaciół-poetów wyczuwających w jego płótnach "melancholijną muzykę", "ukrytą skargę i nostalgię za krajem", "polską duszę artysty" - jak również odwołanie się do opinii polskich i francuskich zawodowych krytyków dostrzegających jego współrzędność do nowych prądów w sztuce zachodniej, ale i inność jego formuły malarskiej - pozwalają stwierdzić, że chodzi tu o organiczne zespolenie dwóch różnych wartości: francuskiej "szkoły" i polskiej poetyki. Że z tej fuzji dwóch kultur powstała wartość, trzecia, którą jest oryginalna zarówno na polskim, jak i na francuskim gruncie twórczość Ślewińskiego" (Władysława Jaworska, Władysław Ślewiński, Warszawa 1983, s. 26-27).

Jeden z najwybitniejszych polskich postimpresjonistów. Urodził się w ziemiańskiej rodzinie. W 1875 rozpoczął studia rolnicze z zamiarem gospodarowania w ojcowskich majątkach. Uczęszczał też krótko do Warszawskiej Szkoły Rysunkowej Wojciecha Gersona. W 1888 roku wyjechał do Francji. Tam związał się ze szkołą Pont Aven i kręgiem Paula Gauguina. Studiował w paryskiej Académie Colarossi w latach 1888-1890. W 1905-1910 przebywał w Krakowie, Poroninie, Lwowie i Warszawie, gdzie otworzył prywatną szkołę malarstwa. W 1908-1910 był profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Malował pejzaże (głównie morskie), kwiaty, martwe natury i portrety.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.