Park w Białej Podlaskiej, 1937

Wystawiany: Wacław Wąsowicz (1891-1942). Wystawa monograficzna, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1969

Artysta studiował w latach 1909-1911 w Szkole Rysunkowej imienia Wojciecha Gersona pod kierunkiem Miłosza Kotarbińskiego. W latach 1911-1914 uczęszczał do warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Spośród profesorów tej uczelni najwięcej zawdzięczał Ignacemu Pieńkowskiemu, który sam związany poprzez Ślewińskiego z Gauguinem, potrafił zaszczepić swoim wychowankom kult malarstwa francuskiego z jego żywym zmysłem formy i konstrukcji. Debiutował w 1920 r. i od razu zyskał sobie opinię jednego z najbujniejszych talentów - z nazwiskiem którego łączono duże nadzieje na przyszłość. Wąsowicz był jednym z najaktywniejszych polskich twórców swego czasu, członkiem ugrupowań: "Formiści Polscy" (1919-1922), "Rytm" (1925), "Ryt" (1925). Uczestniczył także w pamiętnej wystawie Formistów z 1921 r., po której Zachęta zamknęła swoje podwoje dla przedstawicieli nowych prądów w sztuce. Uważany był za doskonałego kolorystę. Koloryzm ten miał jednak w jego przypadku wymiar szczególny, nie prowadził bowiem do "rozlu¼nienia kształtu", czemu ulegali polscy naśladowcy impresjonizmu. D¼więczny i nasycony koloryt płócien Wąsowicza szedł zwykle w parze z lekką stylizacją i geometryzacją kształtów, służył wydobyciu bryły przedmiotu.
Pejzaż z Białej Podlaskiej" stanowi doskonały przykład wrażliwości kolorystycznej Wąsowicza. Frapuje pięknem malarskiej materii, bogactwem koloru, jak również elegancją kompozycji. Jest odzwierciedleniem marzenia artysty o czystym malarstwie, "malarstwie bez efektów, bez dekoracyjności, bez blagi."