Kobiecy akt siedzący, 1928 r.

LITERATURA:
- Kisling 1891-1953, tekst Henri Troyat, red. Jean Kisling, t. 2, Paris 1982, s. 287, nr VI (il.)


"Wiem, że nie można wnieść do malarstwa nic nowego, ponieważ tworzywo jest zawsze to samo, a nasze środki działania są niezmienne, i że malarzowi pozostaje tylko jedna droga: natchnąć te same odwieczne przedmioty własną uczuciowością malarską..." - tymi słowy Mojżesz Kisling wyrażał się o istocie swojej sztuki podczas wywiadu opublikowanego w "L’Art Vivant" 15 czerwca 1925. Dla dojrzałych prac twórcy, klasycyzujących w stylu, można znaleźć wiele odniesień. W latach 20. XX stulecia zostały powiązane, szczególnie w kręgu niemieckim, z najnowszymi tendencjami nowego malarstwa realistycznego, krzepnącego po okresie ekspresjonizmu. Zauważył to Carl Einstein, znakomity historyk i teoretyk sztuki, w swojej monografii dotyczącej dorobku Kislinga (1922), którego osobista formuła artystyczna świetnie zbiegała się z tym, co w Niemczech nazywano Neue Sachlichkeit, Nową Rzeczowością, a we Francji - rappel à l’ordre, powrotem do porządku. Przywiązanie do przedmiotów i ich drobiazgowe potraktowanie pozwalały jednak przekraczać chłodną obserwację świata. W obserwowanych ludzkich twarzach, pejzażach czy martwych naturach Kisling nie wyzbywał się osobistego naddatku, emocjonalnego stosunku do nich. Tropy świadczące o postawie tego rodzaju można odkryć, śledząc precyzyjne, acz stylizowane linie w obrazach, realne, ale i liryczne kolory, a także kształty przypominające zarysy rzeczy, lecz nasycone temperamentem i przez to nieco odkształcone. Wskazane jakości plastyczne tego malarstwa znakomicie opowiadają dziełom innych artystów École de Paris.

W latach 1907-11 studiował malarstwo w krakowskiej ASP u Józefa Pankiewicza. Za jego radą, wraz z Szymonem Mondszajnem, wyjechał na dalsze studia do Paryża. Tam jego twórczością zainteresowali się krytycy André Salmon i Adolf Basler, otrzymał też stypendium od anonimowego mecenasa z Rosji. Nazywany był "księcia Montparnasse'u ze względu na koligacje towarzyskie i sukcesy finansowe. Przyjacielskie relacje łączyły go z polskimi twórcami: Tadeuszem Makowskim, Eugeniuszem Zakiem, Ludwikiem Markusem, Romanem Kramsztykiem i Melą Muter. Za udział w walkach Legii Cudzoziemskiej w czasie I wojny światowej otrzymał obywatelstwo francuskie. Ranny podczas bitwy pod Clarency odbył w 1916 roku rekonwalescencję w Hiszpanii. W czasie II wojny światowej wstąpił do armii francuskiej. W 1940 przez Hiszpanię i Portugalię wyjechał do Nowego Jorku. Po wojnie ok. 1946 wrócił do Sanary-sur-Mer. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli Ecole de Paris lat międzywojennych. Miał wiele wystaw indywidualnych, w wystawach zbiorowych za granicą uczestniczył często jako artysta polski. Był jednym z czołowych reprezentantów École de Paris skupiającej przybyłych z Europy Środowo-Wschodniej i Rosji artystów żydowskiego pochodzenia. "We wczesnej fazie twórczości Kislinga z lat 1912-18 znalazła wyraz fascynacja sztuką Cezanne'a; w martwych naturach i pejzażach artysta syntetyzował i geometryzował bryły, spiętrzał plany kompozycyjne, wprowadzał podwyższony punkt widzenia zacieśniający przestrzeń obrazową. (...) Pod wpływem kontaktów z kubistami malował południowo-francuskie pejzaże o geometryzującej stylistyce zapożyczonej z obrazów Picassa i Braque'a z ok. 1909 roku. Poszukiwał formuły dekoracyjności, w której zsyntetyzowane bryły architektoniczne współgrają z organicznymi formami natury. (...) W pejzażach ujmował kształty sylwetowo, zaś barwom nadawał intensywność porównywalną z fowistyczną paletą. W latach 1917-18, prócz widoków z Saint-Tropez, które cechowała rozbielona paleta i eteryczność, powstawały krajobrazy o pogłębionej ekspresji ewokowanej przez gamę ostrych, mocnych, kontrastowo zestawionych barw; te graniczące z abstrakcją, stężone w wyrazie kompozycje malowane były impastowo, ukośnymi pociągnięciami pędzla. Niektóre widoki portów z żaglówkami i opustoszałym nadbrzeżem nawiązywały do poetyki "malarstwa metafizycznego". W pejzażach Kisling nawiązywał także do szesnastowiecznych schematów kompozycyjnych, przedstawiając krajobrazy rozległe, budowane kulisowo, o sugestywnie oddanej głębi przestrzennej" - Irena Kossowska

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.