Hetera, po 1906 r.

Ów typ przedstawienia był niejednokrotnie powtarzany przez artystę w autorskich replikach, a także reprodukowany jako motyw zdobniczy (np. na emaliowanych, luksusowych wyrobach rzemiosła artystycznego) i przez wiele lat cieszył się niesłabnącym zainteresowaniem wśród odbiorców. Franciszek Żmurko zyskał popularność głównie jako twórca aktów i epatujących erotyzmem portretów kobiecych. Współcześni nazywali go "malarzem-poetą, który jak nikt inny wyśpiewuje czarowny wdzięk i piękność ciała kobiecego". Najczęstszymi motywami pojawiającymi się w twórczości artysty są tematy Hetery oraz Ewy. W starożytnej Grecji hetery były bardzo często wykształconymi kobietami, towarzyszkami istotnych osobistości takich jak politycy, wodzowie czy filozofowie. Od prostytutek odróżniała je niezależność i wysoka pozycja społeczna. Pierwszy z serii obrazów przedstawiających na wpół obnażoną kobietę w zmysłowej pozie powstał około 1906 roku. Został dostrzeżony na dorocznej wystawie w Warszawskiej Zachęcie, zakupiony i przekazany do zbiorów jako dar fundatorów Muzeum Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych.
Franciszek Żmurko naukę rysunku i malarstwa rozpoczął u Franciszka Tepy we Lwowie, a kontynuował w latach 1874- 81 u Jana Matejki w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych oraz w Wiedniu, Rzymie i w monachijskiej Akademii u A. Wagnera (1878- 80). Po studiach, do roku 1882, mieszkał w Krakowie, później osiadł w Warszawie. Wiele podróżował- zwiedził Francję, Niemcy, Holandię, Petersburg. Prace artysty cieszyły się wielkim uznaniem krytyki i publiczności; brał udział w licznych wystawach w kraju (w Warszawie, Krakowie, Lwowie, Wilnie, Żytomierzu) i za granicą, m.in. we Francji, Niemczech, Holandii, Anglii, a także w Chicago i San Francisco. Malował akademickie kompozycje o tematyce antycznej, alegoryczno- symbolicznej, a niekiedy historycznej i religijnej oraz portrety.