Krajobraz bezdomny, 1973 r.

Pod koniec lat 60. na obrazach Erny Rosenstein coraz częściej zaczęły się pojawiać formy organiczne. Artystka akcentowała w swoich kompozycjach również matową powierzchnię płótna i nie bała się operować kaligraficzną konturowością. Prace Rosenstein z przełomu lat 60. i 70., podobnie jak prezentowany "Krajobraz bezdomny", mogą dlatego przywodzić na myśl ilustracje z podręczników do biologii albo anatomiczne plansze. Interpretuje się je zazwyczaj w kontekście charakterystycznego dla kilku polskich artystek (na przykład Aliny Szapocznikow) zainteresowania cielesnością. W przypadku Rosenstein wykorzystanie form biologicznych i wkomponowanie ich w kosmiczne pejzaże wynika jednak nie z feministycznego zacięcia, ale surrealistycznego fundamentu jej sztuki. Związana z Grupą Krakowską artystka jeszcze przed wybuchem wojny poznała w Paryżu twórczość najważniejszych ówczesnych nadrealistów. Już we wczesnym okresie upodobała sobie dziwne, zaskakujące kombinacje, w których - jak pisała Małgorzata Kitowska-Łysiak - "mieszała elementy z różnych światów i porządków: realnego i nierealnego, zmysłowego i duchowego, uchwytnego i ulotnego. Wymijała granice: pomiędzy tym, co poważne i tym, co niepoważne, pomiędzy tym, co dojrzałe i tym, co niedojrzałe, pomiędzy tym, co wykształcone i tym, co naiwne. Swobodnie, bez obciążeń schematem, kojarzyła rzeczywistość i fantazję". Dla sztuki Rosenstein z wczesnych lat 70. charakterystyczne jest nie tylko łączenie realistycznych i abstrakcyjnych elementów, ale również próba rozwinięcia malarskiego medium i poszukiwanie "formy bardziej pojemnej". Poza sztukami plastycznymi artystka zajmowała się w tym czasie również literaturą.

Kształciła się w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu (w latach 1932-34) i w Krakowie (1933-36), którą ukończyła pod kierunkiem Wojciecha Weissa. W 1942 roku uciekła z lwowskiego getta. W czasie studiów sympatyzowała ze środowiskiem "Grupy Krakowskiej", brała udział w organizowaniu się awangardy artystycznej po II wojnie światowej. Oprócz malarstwa sztalugowego zajmowała się kolażem i twórczością poetycką. Artystka wypracowała indywidualną symbolikę, swobodnie kojarząc formy abstrakcyjne ze światem rzeczywistych kształtów. Jej prace wystawiane były między innymi na Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie (1948 i 1949) i w Warszawie (1957 i 1959), wystawie "Dziewięciu" (1955). Eksponowała również w Galeriach: Krzysztofory i Krzywe Koło. W 1977 otrzymała Nagrodę Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, a w roku 1966 Nagrodę im. Jana Cybisa za całokształt twórczości.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite".