Kontynuacja, 1966 r.

Obrazy Erny Rosenstein powstałe w późnych latach 60. i na przestrzeni kolejnych dwóch dekad często nazywane są "organicznymi": dominują w nich obłe kształty, formy przypominające komórki i inne elementy ciał zwierząt i roślin. Zapożyczenia z natury można powiązać z wpływem surrealizmu, który oddziaływał na twórczość Rosenstein od wczesnych lat jej pracy artystycznej. Z surrealizmu pochodzi też fantastyczny, oniryczny charakter jej wizji. Dla Rosenstein malarstwo nie służyło jednak odcięciu się od rzeczywistości, lecz unaocznieniu najsilniejszych emocji, najostrzej zarysowanych wyobrażeń i procesów zachodzących w psychice. Obok form biologicznych, kolejnym charakterystycznym elementem późnych lat 60. i 70. w sztuce Erny Rosenstein była wyraźna, cienka kreska, podobna tej, którą widzimy w prezentowanej pracy. Artystka dodatkowo potęgowała kaligraficzny charakter swoich obrazów, stosując efekt matowego płótna.
Cienka, poskręcana i wibrująca kreska w "Kontynuacji" nadaje obrazowi dynamiki; pojedyncze kreski są niczym najeżone ze strachu włosy, zaś dziwne stworzenie u dołu kompozycji wydaje się kulić z przerażenia. Oczywiście, nie sposób jest zidentyfikować kształty lub nazwać przedstawione figury - należą do symbolicznego kodu wypowiedzi artystycznej Rosenstein - nieprzeniknionego, hieroglificznego języka jej osobistej ekspresji, obecnego we wszystkich jej dziełach. Artystka wyrażała emocje nie tylko poprzez figuratywne elementy wkomponowane w pozornie abstrakcyjne kompozycje. Już sam sposób malowania sprawia wrażenie nieustannego drżenia form i nasyca wizje malarki napięciem.
Rosenstein urodziła się we Lwowie w 1913 roku. Kształciła się w prywatnej szkole plastycznej w Wiedniu, a także u Wojciecha Weissa w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie równolegle z nią studiowali Jadwiga Maziarska i Tadeusz Kantor. Była związana z I Grupą Krakowską, współpracowała z Teatrem Cricot. Pod koniec lat 30. podróżowała po Europie Zachodniej, chłonąc tamtejsze trendy, przede wszystkim francuski surrealizm i niemiecki ekspresjonizm, piętnowany przez nazistów jako "zdegenerowany". . Za debiut artystki uznaje się rok 1939, kiedy jej malarstwo zaprezentował krakowski Dom Plastyków. Po wybuchu wojny rodzina Rosenstein została przesiedlona do lwowskiego getta. Tylko Ernie udało się z niego wydostać. Do końca wojny zmuszona była ukrywać się pod różnymi nazwiskami.
Zaraz po wojnie wzięła udział w wystawie Młodych Plastyków w Krakowie; później, do roku 1955, nie wystawiała swoich prac, nazywając obowiązujący wtedy socrealizm "schematyzmem" i otwarcie się mu sprzeciwiając. W 1957 uczestniczyła w powstaniu II Grupy Krakowskiej, a następnie we wszystkich organizowanych przez Grupę wystawach. Jej prace prezentowane były na słynnej wystawie "Dziewięciu" w Krakowie, a także na Wystawach Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. W 1958 roku warszawska galeria Krzywe Koło pokazała wystawę indywidualną artystki. Największy rozgłos Rosenstein zyskała dzięki wystawie w Zachęcie w 1967 roku. Aranżacją przestrzenną tego przedsięwzięcia zajął się Tadeusz Kantor. Artystka brała udział w jego słynnych happeningach.
W 1977 roku otrzymała Nagrodę Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, a w roku 1966 Nagrodę im. Jana Cybisa za całokształt twórczości. Oprócz malarstwa tworzyła kolaże; znana jest także jej twórczość poetycka. Ostatnio jej monograficzne wystawy, przygotowane przez Dorotę Jarecką i Barbarę Piwowarską, można było oglądać w Królikarni i Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Obrazy Rosenstein pokazywano także w ramach zakończonego niedawno przeglądu sztuki współczesnej Documenta 14 w Atenach i Kassel.


Kształciła się w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu (w latach 1932 - 1934) i w Krakowie (1933 - 1936), którą ukończyła pod kierunkiem W. Weissa. W 1942 roku uciekła z lwowskiego getta. W czasie studiów sympatyzowała ze środowiskiem "Grupy Krakowskiej", brała udział w organizowaniu się awangardy artystycznej po II wojnie światowej. Oprócz malarstwa sztalugowego zajmowała się kolażem i twórczością poetycką. Artystka wypracowała indywidualną symbolikę, swobodnie kojarząc formy abstrakcyjne ze światem rzeczywistych kształtów. Jej prace wystawiane były między innymi na Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie (1948 i 1949 r.) i w Warszawie (1957 i 1959 r.), wystawie "Dziewięciu" (1955 r.). Eksponowała również w Galeriach: Krzysztofory i Krzywe Koło. W 1977 r. otrzymała Nagrodę Krytyki Artystycznej im. C. K. Norwida, a w roku 1966 Nagrodę im. J. Cybisa za całokształt twórczości.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.