Kompozycja organiczna, 1977

Formy organiczne, opracowywane zazwyczaj linearnie, ujmowane kaligraficzną niemal konturowością, zaczęły pojawiać na obrazach Erny Rosenstein pod koniec lat 60. Prace Rosenstein z przełomu lat 60. i 70., podobnie jak kompozycje z obu prezentowanych mis, mogą przywodzić na myśl ilustracje z podręczników do biologii albo anatomiczne plansze. Podobne dzieła Rosenstein interpretuje się zazwyczaj w kontekście charakterystycznego dla kilku polskich artystek (na przykład Aliny Szapocznikow) zainteresowania cielesnością. W przypadku Rosenstein, wykorzystanie form biologicznych i wkomponowanie ich w puste przestrzenie albo w kosmiczne pejzaże, wynika jednak nie tylko z feministycznego zacięcia, alelecz także surrealistycznego fundamentu jej sztuki. Związana z Grupą Krakowską artystka, jeszcze przed wybuchem wojny, poznała w Paryżu twórczość najważniejszych ówczesnych nadrealistów. Już we wczesnym okresie upodobała sobie dziwne, zaskakujące kombinacje, w których - jak pisała Małgorzata Kitowska-Łysiak - "mieszała elementy z różnych światów i porządków: realnego i nierealnego, zmysłowego i duchowego, uchwytnego i ulotnego". Za jednego z ważniejszych patronów jej poszukiwań można bez wątpienia uznać Jeana Miro i jego na poły surrealistyczne, na poły abstrakcyjne prace, w których często widzimy rozpadające się, albo dopiero spajające formy. W podobnym kontekście, wykorzystując figury rozsypywania i scalania, pisała o sztuce Rrosenstein Dorota Jarecka: "Jaka jest cielesność u Rosenstein? Nie jest ani otwarcie seksualna, ani epatująca rozkładem. Jej rysowano-malowane ciała są niezbyt romantyczne i bujne. To bardziej biologiczne preparaty wzięte pod lupę. (...) Kształty roślinno-zwierzęce, kobieco-męskie, ślimaczo-kwietne mogą skonkretyzować się w organizm, ale często rozsypują się, nie składają się w spójny twór. (...) Coś miało się pojawić, ale zostało zatrzymane na granicy przedstawienia, powstało w części, może w połowie. Kreski wnikają w siebie, poszczególne plany coś sugerują, a jednak się nie konkretyzują". (Dorota Jarecka, Barbara Piwowarska, Erna Rosenstein. Mogę powtarzać tylko nieświadomie, Warszawa 2014, s. 193.)

Podatki i opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.