Kompozycja

OPINIE:
- autentyczność skonsultowana ze spadkobiercą artystki Adamem Sandauerem


„W Twoich obrazach widzę, jak mocno ulegasz automatyzmowi transmisji. Z czasem staje się ona coraz bardziej natarczywa i bezpośrednia. Wodzenie pędzlem po płaszczyźnie ma rytm Twojego oddechu. Przestrzenność nieograniczona narasta do obsesji. Nieustanne wymykanie się własnym śladom w świat przestrzenny, gdzie czas ma miarę zabłąkanego oka w niezmierzony wszechświat wewnętrzny”.
List Jadwigi Maziarskiej do Erny Rosenstein z X 1967, przedruk [w:] Jadwiga Maziarska. Kolekcjonowanie Świata. Listy i szkice, [red.] Barbara Piwowarska, Warszawa 2005, s. 98

Obecnie niepodważalny wkład Erny Rosenstein w tworzenie języka awangardy jest rozpoznany przez historyków sztuki, a jej realizacje cieszą się coraz większym uznaniem wśród kolekcjonerów. Jednak lata młodości, ale i dojrzałości artystycznej, przypadły na czas zmagania się ze zdominowanym przez mężczyzn środowiskiem, w którym niełatwo było zagwarantować sobie pozycję i przychylność krytyki. Pomimo iż należała do I II Grupy Krakowskiej i uznawana była za łączniczkę z przedwojenną tradycją awangardy, tworzyła w cieniu kolegów, zaś jej pierwsza indywidualna wystawa otworzyła podwoje dopiero w 1958 roku, gdy artystka miała już 45 lat.
Twórczość Erny Rosenstein jest zaliczana do surrealizmu, który na polskim gruncie znalazł niewielu kontynuatorów. Artystka w pierwszej połowie lat 30. studiowała w Wiener Frauen Akademie w Wiedniu, następnie kontynuowała edukację pod okiem Wojciecha Weissa. Pomimo widocznych predylekcji ku ekspresjonistycznym nurtom w sztuce, szybko porzuciła malarstwo figuratywne. Liczne kolaże, fotografie i rysunki, wykonywane nie tylko na papierze, lecz także na przedmiotach codziennego użytku, ukazują potrzebę notowania i chwytania na gorącą emocji, przeżyć i wspomnień, które w jej ujęciu ważniejsze były niż obrazowanie zewnętrznego świata.
W pozornym nieładzie rozedrganej kreski, wiedzionej podświadomością, wyłaniają się jednak rozpoznawalne kształty. Widoczny jest zarys kolejowych torów, wiodących przez szkicowo zarysowany las, zasugerowany na szybko nakreślonymi, schematycznymi drzewami. W oddali majaczą linie elektryczne, rozciągnięte na wysokich słupach oraz ledwie rozpoznawalne sylwety domów lub kościołów. W tym brunatno-oliwkowym pejzażu dostrzec można również sztafaż w postaci ludzkich sylwetek. Kompletny brak zainteresowania zagadnieniami proporcji i perspektywy, szkicowość każą zagubić się w plątaninie rysunku, poddać się atmosferze sugerowanej przez zastosowaną paletę barwną. Rosenstein sama wskazywała elementy, na których powinna koncertować się uwaga widza, zapraszała do snucia domysłów, dopowiadania historii ledwie zarysowanej narracji. Metoda analityczna w przypadku tej twórczości nieuchronnie prowadzi do Wiednia i psychoanalizy Freuda dostrzegającego w przywołanych motywach, powtórzeniach dążenia nieświadomości do ujawnienia tego, co zostało wyparte w przeszłości. Historycy sztuki, tacy jak Aleksander Wojciechowski, dostrzegali fakt, że pomimo kontekstu wojennych doświadczeń samej artystki oraz tego, iż jej działalność artystyczna przypadła na powojenny okres poszukiwań nowego języka artystycznego, twórczość ta nawiązuje do pożogi i tragedii w sposób pozbawiony wątków moralizatorskich. Dynamika i ekspresja, ale i tragizm jej prac, źródło ma w rozedrganych, dramatycznych formach i atmosferze baśniowości i fantastyki.

Kształciła się w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu (w latach 1932-34) i w Krakowie (1933-36), którą ukończyła pod kierunkiem W. Weissa. W 1942 roku uciekła z lwowskiego getta. W czasie studiów sympatyzowała ze środowiskiem "Grupy Krakowskiej", brała udział w organizowaniu się awangardy artystycznej po II wojnie światowej. Oprócz malarstwa sztalugowego zajmowała się kolażem i twórczością poetycką. Artystka wypracowała indywidualną symbolikę, swobodnie kojarząc formy abstrakcyjne ze światem rzeczywistych kształtów. Jej prace wystawiane były między innymi na Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie (1948 i 1949) i w Warszawie (1957 i 1959), wystawie "Dziewięciu" (1955). Eksponowała również w Galeriach: Krzysztofory i Krzywe Koło. W 1977 roku otrzymała Nagrodę Krytyki Artystycznej im. C. K. Norwida, a w roku 1966 Nagrodę im. J. Cybisa za całokształt twórczości.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.