``Architektura astralna``, 1984 r.

" (...) Erna Rosenstein początkowo podpisywała swoje prace: "Rosenstein", a potem "E. Rosenstein". Nazwisko jest w podpisie zawsze, imię nigdy nie zostaje rozwinięte. Do sposobu podpisywania się przez artystkę dotąd nie przywiązywano większego znaczenia. Wyjątkiem jest artykuł Melanii Grudniewskiej opublikowany w 1978 roku z okazji wystawy artystki w BWA w Koszalinie. Prócz oczywistej uwagi, że podpisanie własnej pracy jest gestem "otwartości" i "wzięcia odpowiedzialności", autorka czyni następujące spostrzeżenie: "jej autograf nie jest zwyczajnym sobie znakiem tożsamości. Już w samym rysunku kryje niezwykłą charakterystykę osobistego sposobu widzenia świata. Jest w tym jakoś tak, że posiadając autograf możemy nieomal uważać, że mamy jednocześnie na własność jakby okruch jej sztuki". Cenna i wyjątkowa obserwacja.

W sztuce Rosenstein z trudem można znaleźć prace, które nie są podpisane. Zdarza się to jedynie w późnej twórczości, która przechyla się w stronę obiektu i w której siłą rzeczy brak płaskiej powierzchni, gdzie można zostawić sygnaturę. Jednak są i podpisane asamblaże. Artystka podpisywała, w widocznym miejscu, obrazy i rysunki od najwcześniejszych, powstałych w latach 40., do najpóźniejszych, z około 2001 roku. Podpis ma w sobie coś z rysunku, jak zauważa Grudniewska, ale i rysunek ma często coś z podpisu. Rysunek i podpis przeplatają się z sobą. Podpis wydaje się w malarstwie sprawą naturalną, to zrozumiałe, że artysta się podpisuje. A artystka? To już nie jest tak oczywiste. U Rosenstein pieczętowanie każdej pracy własną sygnaturą to powzięta z góry i konsekwentnie realizowana decyzja: być sobą. Ale być sobą nie do końca. Zapowiadając splot problemów, jakie wiążą się z podpisaniem obrazu przez kobietę w taki sposób, powiem, że z jednej strony wyjście z własnym nazwiskiem na "pierwszą stronę" to gest odważny, emancypacyjny. Z drugiej strony, jednak za inicjałem "E." ukryte jest kobiece imię. Ktoś mógłby pomyśleć, że "E. Rosenstein" to mężczyzna.
Jest to ważne nie tylko w kontekście sztuki kobiet, ale także w kontekście wydarzeń historycznych, których artystka była świadkiem. Jak mało kto wiedziała, czym jest, czym może być ukrywanie tożsamości. (...)"
Dorota Jarecka, Écriture, [w:] Erna Rosenstein, Mogę powtarzać tylko nieświadomie, Warszawa 2014, s. 237-238.