Święty Franciszek, 1977 r.

"Alina Ślesińska, należąca do kręgu uczniów Xawerego Dunikowskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a następnie Mariana Wnuka w Akademii warszawskiej, reprezentuje nurt poszukiwań wywodzących się z tendencji do konstruowania rzeźbiarskiej formy w integracji z przestrzenią; jednakże z tych najogólniejszych przesłanek artystka wyprowadziła własną, śmiałą i imponującą rozmachem twórczej wyobraźni koncepcję formy rzeźbiarskiej kształtującej architekturę i możliwej do realizowania w gigantycznej skali urbanistyki.
Rzeźby Aliny Ślesińskiej - warto dodać, iż spotkały się z gorącym uznaniem jej mistrza Ossipa Zadkine'a - realizowały wizję przenikających się form o płynnych kształtach, zakrzywiających się jak gdyby zgodnie z biologicznym rytmem żywego organizmu. Znalazł w nich wyraz nie rygoryzm racjonalnych rozwiązań chłodnych brył, lecz intuicyjnie odczuty naturalny rozwój organicznej formy rozrastającej się w przestrzeni, zgodnej z głęboko zakorzenioną w człowieku elementarną potrzebą nadawania kształtu otaczającym rzeczom, wyrażania w nich poczucia więzi ze światem przyrody, odczucia harmonii z twórczymi siłami natury. Od takiej koncepcji rzeźby był już tylko krok ku imponującej, gigantycznej wizji architektury organicznej, w której rzeźbiarska sugestia kształtu wyrażającego ludzką wrażliwość i potrzebę zaspokojenia wyobraźni byłaby punktem wyjścia konkretnych rozwiązań w wielkiej skali współczesnej urbanistyki. Z tą chwilą rzeźby Aliny Ślesińskiej stają się 'propozycjami dla architektury', modelami rozwiązań, którym jedynie skrajny utylitaryzm realizowanych przedsięwzięć nadaje charakter utopijnej fantazji. W rzeczywistości jednak są to koncepcje, z których śmiała i twórcza architektura mogłaby skorzystać bardzo wiele. Formy rzeźbiarskie Ślesińskiej to autentyczne, skończone dzieła, a zarazem konkretne zamysły nowych rozwiązań wieżowców, kościołów, mostów i wiaduktów, wielkich kompleksów budowli, miasta na wodzie czy miasta trzypoziomowego, pozostających w najnaturalniejszej zgodzie z otaczającym krajobrazem".
(Współczesna rzeźba polska, Andrzej Osęka, Wojciech Skrodzki, Arkady, warszawa 1977, s. 24)

Ossip Zadkine, jeden z najwybitniejszych europejskich rzeźbiarzy, o pracach Ślesińskiej pisał: "Rzeźby Ślesińskiej są pełne delikatności i wrażliwości. Nowe formy śpiewają i rozwijają się niby śpiew antyczny i współczesny". Ta delikatność wyczuwalna jest w proponowanej kompozycji. "Św. Franciszek" w ujęciu Ślesińskiej nie ma nic wspólnego z rzeźbą sakralną czy religijną. Interpretacja postaci ludzkiej o małej głowie osadzonej na smukłym torsie skontrastowanym z masywną dolną partią ciała zdradza wpływ dzieł Henry'ego Moore'a. Ślesińska wzięła na warsztat strój zakonnika. Bracia zakonni rozpoznawani byli właśnie przez strój (habitus), który symbolizował oddanie swego życia Chrystusowi oraz był znakiem wyróżniającym i nadającym odpowiedni status społeczny lub duchowny. Strój pierwszych franciszkanów zwanych pokutnikami był przede wszystkim wyrazem postawy ascetycznej. Ascezę mamy również widoczną w kompozycji, artystka zrezygnowała z dekoracyjności, ubogą, szorstką w wyrazie suknię przyozdobiła pasem. Cingulum, czyli gruby sznur z frędzlami, symbolizuje moc i łaskę Bożą, w którą odziani są chrześcijanie stający do służby. Cingulum symbolizuje wstrzemięźliwość i panowanie nad pożądliwościami cielesnymi. Sznur jest także znakiem pracy w służbie Bożej i posłuszeństwa. A może w ten sposób artystka próbowała pokazać zwielokrotniony różaniec, który przy boku nosił święty. Skręcone sznury okalają suknię postaci, tworząc wokół niej zrytmizowane elementy.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.