Kompozycja z żółcią, 1963 r.

Warto przywołać twórczość artystki ze względu na jej niesamowite osiągnięcia, ale także wszechstronność i odwagę. Wachlarz technik - rysunek, malarstwo, rzeźba, tkanina collages, architektura - znajdował się w centrum zainteresowań artystki. To właśnie ten panoramiczny obraz najlepiej ukazuje twórczość Ślesińskiej. Artystka nie odczuwała potrzeby ograniczania się, swobodnie operowała i nieraz tworzyła prace na pograniczu poszczególnych dyscyplin. Swoboda, z jaką lawirowała pomiędzy technikami, ukazywała nieskrępowaną postawę artystyczną Ślesińskiej. Warto zaznaczyć także, że jednym z głównym pół działań artystki była architektura. Ślesińska była jedną z niewielu powojennych artystek, które tak śmiało ingerowały w tę tradycyjnie męską dziedzinę.
Rok 1963 był intensywnym okresem w twórczości Aliny Ślesińskiej. Latem artystka odbyła podróż do Brazylii, gdzie została zaproszona na wykład o architekturze eksperymentalnej na Uniwersytecie w Brasilii. Następnie udała się bezpośrednio do Stanów Zjednoczonych, gdzie w Watkins Galery na Uniwersytecie w Waszyngtonie pokazała swoje pace, których fotografie wykonał Eustachy Kossakowski. Nie był to jednak koniec podróży dla artystki. W tym samym roku dwukrotnie udała się do Paryża, gdzie jej prace zostały pokazane na dwóch wystawach "Actualité de la Sculpture", która odbyła się w Galerie Creuze. Druga wystawa, w której udział wzięła artystka to "Sculpture Architecturale et Architectures- Sclpures" w Galerie Anderson-Mayer. Pod koniec roku w grudniu Ślesińska wyjechała do Ghany, gdzie otrzymała zlecenie wykonania monumentalnego posągu pierwszego prezydenta tego kraju.
W zaprezentowanej tkaninie można doszukiwać się fascynacji kolorytem Afryki, który artystka przełożyła na bezforemne plamy barwne w kolorach ochry, ziemi, zieleni czy tytułowej żółci. Artystka swoje impresje przelewałam na płótno, ale także tkaninę. Jak opisywała swój pobyt w Afryce Ślesińska: "W Ghanie zachwyciła mnie nie tylko egzotyka, niezwykle ciekawy folklor, ale przede wszystkim mieszkańcy. Poznałam prezydenta, który jest bardzo ciekawym człowiekiem (…) Zaprzyjaźniłam się z wieloma rodzinami, które w komplecie przychodziły do mnie w odwiedziny (…) Miałam swoje małe ZOO składające się z małpki, psa afrykańskiego, papugi i sarenki (…) Podróżowałam trochę po Afryce. Namalowałam wiele pejzaży - impresji na tematy afrykańskie" (Alina Ślesińska zostawiła w Ghanie pomnik i swoje imię. Rozmawiała: Hen, "Sztandar Młodych", 139, 1965).
Alina Ślesińska była niezwykle wszechstronną artystką, określaną nieraz przez krytyków jako jedna z wielkich nieobecnych polskiej historii sztuki współczesnej. W latach 1948-49 studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Xawerego Dunikowskiego. Od 1950 natomiast kontynuowała studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1957 roku prace artystki zostały dostrzeżone na wystawie w Warszawie, a Ślesińska zyskała uznanie warszawskich krytyków. Wynikiem zaprezentowania prac było zaproszenie ze strony Musée National d’art moderne. W 1958 roku odbyła się indywidualna wystawa prac artystki w Paryżu. Jak opisuje Ewa Toniak koleje losy Ślesińskiej, jej biografia i twórczości opisują dwie kategorie - nadmiaru oraz całkowitego wyparcia. Po w powrocie z Paryża artystka była określana mianem "objawienia" w sztuce polskie i porównywana do takich artystów jak Podkowińskiej, Pankiewicz czy Makowski. W okresie największej aktywności artystki była porównywana do Aliny Szapocznikow. Artystki zresztą wykazywały podobne zainteresowania - debiut w latach 50., a następnie studium wyizolowanych, samotnych postaci ludzkich, a także syntetycznie potraktowanie kobiecych aktów, a kończąc na dzielonej fascynacji twórczością Henry’ego Moore’a. Jak zauważa Ewa Toniak w "Od nomadycznych miast po chmurę punktów. Przypisy do twórczości Aliny Ślesińskiej" twórczości artystki nie została dotychczas poddana krytycznej ocenie, "a dorobek Aliny Ślesińskiej zajmuje zaledwie akapit w monografiach rzeźby współczesnej i jej słownikach. To ślad w cudzych wspomnieniach. Fotografie, recenzje i plotki. Obraz niepełny i popękany, złożony ze wzajemnie wykluczających się wątków. Pełen pytań bez odpowiedzi" (w: Alina Ślesińska 1922-1994, wstęp. Agnieszka Morawińska, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 2007, s. 7). Z drugiej strony, jak podkreśla krytyczka Ewa Toniak, od lat 70. aż do śmierci artystki w 1994 została ona całkowicie wyparta z instytucjonalnego obiegu.


Studiowała w Krakowie u Xawerego Dunikowskiego oraz w Warszawie, w pracowni Mariana Wnuka. Na drugą połowę lat 50 - tych i pierwszą lat 60 - tych, przypada okres jej największej kariery artystycznej i rozgłosu o zasięgu krajowym i światowym. Przyczyniły się do tego m.in.: spektakularny sukces na wystawie „Architektura rzeźby, rzeźba architektury” na III Bienalle w Paryżu w 1963 r. oraz udział w projektach artystycznych; przy budowie miasta Brasilia w Ameryce Łacińskiej, na zaproszenie Oscara Niemeyera oraz w Ghanie, na zaproszenie prezydenta. Jej zainteresowania, podobnie jak Aliny Szapocznikow, z którą konkurowała, oscylowały wokół rzeźby biomorficznej, zwłaszcza autorstwa Henry’ego Moora oraz projektów łączących osiągnięcia architektury i rzeźby. Równolegle z malarstwem, rzeźbą i architekturą tworzyła gobeliny, czego przykładem jest prezentowana praca. W późniejszym okresie życia zapomniana, umarła w 1994 roku w Warszawie.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.