Kompozycja, 1980 r.

POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna, Warszawa

Alina Ślesińska jest przykładem niesłusznie zapomnianej artystki. Po niezwykle intensywnych latach 60., kiedy osiągała największe sukcesy, w połowie lat 70. jej kariera zaczęła zwalniać. Doskonale zapowiadająca się Ślesińska, w latach swojej świetności brała udział w wielu międzynarodowych projektach artystycznych m.in.: indywidualnej wystawie w Musée National d’Art Moderne w Paryżu w 1958, w wystawie „Architektura rzeźby, rzeźba architektury” na III Biennale w Paryżu w 1963, gdzie zdobyła III nagrodę. Wielokrotnie wyjeżdżała za granicę, m.in. do Stanów Zjednoczonych, a także do Ghany na osobiste zaproszenie prezydenta w związku z projektem tamtejszego pomnika. Spektakularne sukcesy sprawiły, że Alinę Ślesińską zaczęto obserwować i śledzić jej codzienne życie: „Ślesińska była chyba pierwszą polską artystką ‘celebrity’, której każdy krok, każdą artystyczną podróż relacjonowały media. Zakładniczką siermiężnej kultury spektaklu. Jej warszawską pracownię, gdzie często pozuje, siadając w stylowym fotelu, znały zarówno czytelniczki „Kobiety i życia”, jak i czytelnicy „Żołnierza Wolności”. Dzisiaj powiedzielibyśmy, że dbała o wizerunek medialny. ‘Bohaterka kultury chwilowej’, tak nazwie ja dawna entuzjastka jej twórczości. Danuta Wróblewska. Teksty krytyczne o niej w pismach artystycznych, w wąskim obiegu profesjonalnym, stanowią zdecydowana mniejszość. Za to do lat siedemdziesiątych lokalne dzienniki i pisma kobiece nie spuszczają jej z oka na chwilę” (Ewa Toniak Od nomadycznych miast po chmurę punktów. Przypisy do twórczości Aliny Ślesińskiej, [w:] Alina Ślesińska 1922-1994, wstęp Agnieszka Morawińska, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 2007, s. 8). Niestety po wielkich sukcesach Ślesińska aż do dnia swojej śmierci została wykluczona przez instytucje i literaturę branżową. Zachowało się bardzo niewiele informacji na temat działalności artystki w latach 90. W 1994 pisze do córki Małgorzaty: „Nie mając pracowni, pracuję w domu, w trudnych lokalowych warunkach. Wyrzeźbiłam ok. 60 rzeźb i zaprojektowałam przeszło 100 projektów architektonicznych” (Ewa Toniak, Alina Ślesińska. Ślady, [w:] Alina Ślesińska 1922-1994, wstęp Agnieszka Morawińska, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 2007, s. 67). Prezentowana praca to rzadki przykład obrazu na płótnie u Ślesińskiej. Artystka bowiem w centrum swoich zainteresowań stawiała głównie architekturę i rzeźbę. Należy jednak podkreślić, że nie odczuwała potrzeby konkretyzowania swojej sztuki i śmiało korzystała z szerokiego wachlarza technik, swobodnie poruszając się w obrębie malarstwa, rysunku czy kolaży.

Studiowała w Krakowie u Xawerego Dunikowskiego oraz w Warszawie, w pracowni Mariana Wnuka. Na drugą połowę lat 50 - tych i pierwszą lat 60 - tych, przypada okres jej największej kariery artystycznej i rozgłosu o zasięgu krajowym i światowym. Przyczyniły się do tego m.in.: spektakularny sukces na wystawie „Architektura rzeźby, rzeźba architektury” na III Bienalle w Paryżu w 1963 r. oraz udział w projektach artystycznych; przy budowie miasta Brasilia w Ameryce Łacińskiej, na zaproszenie Oscara Niemeyera oraz w Ghanie, na zaproszenie prezydenta. Jej zainteresowania, podobnie jak Aliny Szapocznikow, z którą konkurowała, oscylowały wokół rzeźby biomorficznej, zwłaszcza autorstwa Henry’ego Moora oraz projektów łączących osiągnięcia architektury i rzeźby. Równolegle z malarstwem, rzeźbą i architekturą tworzyła gobeliny, czego przykładem jest prezentowana praca. W późniejszym okresie życia zapomniana, umarła w 1994 roku w Warszawie.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.