Bez tytułu, ed. 1/8, 1978 r.

Pierwsza indywidualna wystawa w warszawskiej Kordegardzie, w 1957 roku, z miejsca stała się sukcesem i otworzyła Ślesińskiej drogę do europejskich sal wystawowych, z samej artystki czyniąc symbol nowoczesnej rzeźby polskiej. W tym samym roku otrzymała nagrodę plastyczną "Kultury", w styczniu 1958 roku zaprezentowała prace na indywidualnym pokazie w Paryżu, wstęp do katalogu napisał sam Ossip Zadkine. Poza prekursorską postawą artystyczną, kształtowaniu ikonicznego niemal wizerunku sprzyjała także sama postać charyzmatycznej artystki, wyróżniającej się na tle szarej, PRL-owskiej rzeczywistości. "Znała Europę, Afrykę i obie Ameryki. Z jej listów wyłania się obraz świata bez granic. Łatwo zobaczyć w niej kolejne wcielenie femme fatale w sportowym Renault Floride pędzącym Marszałkowską. I przeoczyć, że w bauhausowskim kombinezonie i z blond lokiem à la Brigitte Bardot (nieustannie miesza style i porządki), to ona zostaje ikoną nowoczesności w Polsce przełomu lat 50. i 60.. Jeśli więc na początku odwilży w kręgu rzeźbiarzy stała się odpowiednikiem Kantora, Gierowskiego, Lebensteina, zastanawia do dziś jak szybko o niej zapomniano" (tamże, s. 8). Istotnie, okres, na który przypada ogromna popularność Ślesińskiej to lata 1957-1967. Jest to więc raptem dziesięć lat - niewiele, jak na niezwykle płodną artystycznie rzeźbiarkę wypowiadającą się w wielu mediach.

Studiowała u Xawerego Dunikowskiego i Mariana Wnuka. Swoje zainteresowania skierowała na rzeźbę figuratywną, inspirowaną twórczością Henry'ego Moore'a. Prace Ślesińskiej zostały dostrzeżone na wystawie w Warszawie w 1957 i przyniosły jej uznanie warszawskiej krytyki oraz zaproszenie ze strony paryskiego Musée national d'art moderne (Mnam). Indywidualna wystawa artystki zorganizowana w 1958 w Paryżu przyniosła jej rozgłos i zapoczątkowała dekadę sukcesów w kraju i za granicą. W 1963 odniosła spektakularny sukces na wystawie "Architektura rzeźby, rzeźba architektury" na III Biennale w Paryżu. Była jedyną w tym okresie kobietą tak śmiało ingerującą w dziedzinę architektury. Tworzyła wizje architektoniczno-rzeźbiarskie (mosty, stadiony, skrzyżowania dróg), prowadziła studia nad możliwościami łączenia rzeźby z architekturą i projektowaniem przestrzennym. Zajmowała się też malarstwem i tkaniną artystyczną. Jej promotorami byli Ossip Zadkine, Jean Cassou, Pierre Restany, Oscar Niemeyer i Andre Bloc. Alina Ślesińska jest autorką pomników Marii i Piotra Curie w Lublinie oraz Bolesława Prusa w Nałęczowie, a także rzeźby „Macierzyństwo” prezentowanej przed Zakładem Przyrodoleczniczym nr 1 w Kołobrzegu. Jej prace znajdują się głównie w zbiorach publicznych w Polsce, m.in. w muzeach w Warszawie, Poznaniu i Wrocławiu, Muzeum Architektury we Wrocławiu, oraz za granicą, m.in. w Rijksmuseum, Kröller-Müller Museum w Holandii i Fnac (Fonds national d'art contemporain) w Paryżu. Uznana za wielką nieobecną polskiej historii sztuki współczesnej[2]. W 2007 Ewa Toniak opublikowała notatkę o artystce: Od nadmiaru słów do pustki milczenia. Przypis do Aliny Ślesińskiej ("Twórczość", lipiec 2007). W Zachęcie zorganizowano pierwszą retrospektywną wystawę prac artystki. Jej drugim mężem był Konstanty Puzyna, krytyk literacki. Zmarła w biedzie i zapomnieniu w Warszawie.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.