Omi Sama, 1980

Studiował w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu (dyplom w 1937 roku) oraz Akademii Sztuk Pięknych (ASP) w Warszawie (dyplom w 1950). W latach 1949-1952 pracował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP) w Poznaniu (obecnie ASP), od 1952 w gdańskiej PWSSP i do 1983 prowadził jedną z pracowni rzeźby na Wydziale Architektury i Studium Rzeźby; w latach 1954-1960 prorektor, 1964-1966 i 1969-1971 kierownik Katedry Rzeźby, 1966-1969 dziekan Wydziału Rzeźby. W 1960 roku otrzymał Nagrodę im. Francesca Nulla na XXX Biennale w Wenecji. Uznawany za kontynuatora tradycji klasycznej, poszukiwał zarazem formy dostosowanej do wyrażanych sensów. Jego prace z okresu socrealizmu cechuje romantyczno-heroiczny idealizm (Apel sztokholmski, Granica pokoju, 1950; Władza należy do ludu pracującego, 1952; Kolorowa, 1954). Rzeźba Czas pogardy - Hiob z przełomowej wystawy w warszawskim Arsenale (1955) zrywała z estetyką socrealizmu.