FRYDERYK WILHELM - ELEKTOR BRANDENBURGII ZW. WIELKIM ELEKTOREM. EPIZOD Z WOJNY ZE SZWEDAMI O POMORZE ZACHODNIE 1674-79.

Za ekspertyzą pani Iwony Danielewicz
Albert Tschautsch był wziętym malarzem rodzajowym i historyczo-rodzajowym. Po studiach w akademii berlińskiej w latach 1863-1867, w pracowni Juliusa Schradera, przeniósł się na jakiś czas do Rzymu. W latach 1870-1892 brał udział w wystawach akademii berlińskiej. W 1895 roku otrzymał tytuł i stanowisko profesora w Kunstschule w Berlinie. Obok historii, Tschautsch chętnie sięgał po tematy literackie, ilustrując dzieła Szekspira oraz baśnie i legendy staroniemieckie. Niniejszy obraz ukazuje epizod z wojen państw Rzeszy przeciwko Francji i Szwecji w latach 1674-1679. Sportretowany na koniu wódz, to Fryderyk Wilhelm (1620-1688), elektor brandenburski, z uwagi na swe zasługi dla budowy potęgi państwa pruskiego, zwany Wielkim Elektorem. Na olstrach pistoletów przy siodle, widoczna jest wyhaftowana czapka elektorska, występująca również na innych jego wizerunkach konnych. Tschautsch ukazał moment lądowania wojsk pruskich na skalistym wybrzeżu. Fryderyk Wilhelm poparł w 1674 roku państwa niemieckie w wojnie przeciwko Francji, narażając się na najazd sprzymierzonej z nią Szwecji. W wojnie tej, zakończonej pokojem w Saint-Germain-en Laye w 1679 roku, pokonał Szwedów. Nie jest wykluczone, że niniejsza kompozycja była pokazana w 1885 roku w Verein der Berliner Künstler i rok później, również w Berlinie, na Wielkiej Jubileuszowej wystawie jako Lądowanie wojsk Wielkiego Elektora na Rugii (por. Friedrich von Boetticher, Melerwerke des neunzehnten Jahrhunderts. Beitrag zur Kunstgeschichte, t. II, Dresden 1898, s. 903, nr 18). Jeżeli przyjąć, że jest to wzmiankowane przez Boettichera dzieło Tschautscha, to obraz powstał krótko przed 1885 roku. Po wojnie francusko-pruskiej 1870-1871 i zjednoczeniu państw niemieckich pod przywództwem Prus niesłychanie popularna stała się tematyka gloryfikująca narodziny i wzrost potęgi tego niemieckiego państwa. Na fali bardzo silnych ruchów nacjonalistycznych, artyści chętnie sięgali do minionych epok, szukając w nich przykładów potęgi i chwały oręża.